LadyMami: kwietnia 2015

Tortilla z serkiem, suszonymi pomidorami i świeżym ogórkiem. BUENO CZWARTKI Z LADYMAMI.

kuchnia 19:00:00

Share |

Cierpię, nie widać?

Czy do cholery zawsze tak będzie? Czy zawsze w tym pieprzonym życiu pełnym zasad, zakazów, nakazów i ograniczeń zawsze także i ludzie będą podstawiać haki?
Czym różni się kobieta szczęśliwa od nieszczęśliwej? Na pewno nie miną, wyrazem twarzy. Można cierpieć w środku, a nosić głowę do góry i uśmiechać się do innych. Tak właściwie to po co dołować ludzi tego świata swoim własnym problemem, złym samopoczuciem, spowodowanym różnego rodzaju problemami życiowymi? Lepie przecież dać im siebie. Oni też mają niejednokrotnie cholernie ciężko, oni też czasem potrzebują wsparcia, a o nie nie proszą... więc dawanie uśmiechu na co dzień, choć ma się w sercu ból i smutek może innym dać coś dobrego.
Jak to mówią "nikt nie obiecywał, że będzie łatwo", problemy były, są i będą... nie poradzisz na to nic, taka karma. Jednakże sztuką jest budować mosty by przejść dalej.
Wiecie co? Nie mówiłam tego Wam jeszcze, ale czuję się czasem jak wariatka, bo mówię sama do siebie pewne zdanie... jedno, jedyne, a mianowicie: "Paulina, idź do przodu". Głupie? Uwierzcie mi, ze ZAWSZE po wypowiedzeniu tego zdania zaczynam działać. Żeby było jasne wypowiadam je na głos.
Zawsze przychodzi mi wtedy lawina setek rozwiązań na moje problemy, zawsze wówczas zapominam o popełnionej gafie, widzę świat bardziej kolorowy, niż kilka sekund wcześniej.
Tym razem tak nie jest. Mam dołek. Tak cholernie trudno mi się do tego przyznać ale mam. Motywuję się... postanowiłam wiele miesięcy temu, ze nie będę się zadręczać NICZYM, co było kiedyś złe. Nie będę wspominać krzywd, które ktoś kiedyś kiedyś mi wyrządził, bo nie warto. Życie jest tu i teraz! Tym się trzeba kierować. Tylko co kiedy "Tu i teraz" oznacza ból, łzy, cierpienie, strach, telepanie serca? Ja wiem, a Ty? Dziś wiem, że trzeba zaakceptować rzeczywistość i małymi kroczkami wychodzić z tego dołka. Trzeba dać sobie czas na wytchnienie, nie na zapomnienia o problemie, a na pozbieranie sił by z nim walczyć.
Wiesz co jest najgorsze i najtrudniejsze w tym wszystkim, w tym dołku, bezsilności? To, że dziejące się "tu i teraz" coś może odmienić Twoje życie, problem tylko czy na lepsze... a może jednak na gorsze.
A co jeśli zatraciło się sens swojego życia? Jeszcze kilka godzin temu tak myślałam, że właściwie to już dawno go nie mam. Ale mam!! Sensem istnienia nie są inni ludzie! Głupio gadam? Za chwilkę mnie skarcisz, bo przecież: "Sensem życia jest dziecko", "Sensem życia jest rodzina", "Sensem życia jest miłość". Nie!!! Sensem Życia, takiego prawdziwego jesteśmy my sami!!!!
Moje motto stworzone przed 10 minutami brzmi: "Nie walcz z najbliższymi osobami. Walcz ze słabościami, które najbliżsi pomagają Ci zwalczyć". I na tym poprzestańmy. Nie ma w ŻYCIU powodów uśmiercania się duchowego, psychicznego, tudzież kształtowania postawy do niego obojętnej. Przynajmniej w moim, mimo tego co teraz przeżywam, takich powodów nie będzie.

Czytaj dalej

Share |

Indycze paluchy z soczewicą. Bueno Czwartki z Ladymami

kuchnia 11:14:00

Czytaj dalej

Share |

Wybaczam Ci. Interesuj się światem.

dziecko i macierzyństwo 11:45:00

Wybaczam Ci. Interesuj się światem.

Temat ten jest śmieszny. Serio, śmieszy mnie to, że małemu człowiekowi można coś "wybaczyć". Jednak inspiracja moimi obecnymi relacjami z moim dwulatkiem tak niesamowicie mnie zainspirowała, że postanowiłam się z Wami podzielić spostrzeżeniami.
Dziecko tak małe, że wielu rzeczy jeszcze nie rozumie, a zarazem na tyle duże, że można już się z nim komunikować werbalnie i niewerbalnie może przewrócić wprost do góry nogami nasz światopogląd na temat gniewania się na siebie, złości, przyczyn "obowiązkowego focha". Filip jest tak bardzo ciekawy świata, tak dobitnie próbuje poznawać wszystko, co go otacza, a w szczególności oczywiście to, czego mu nie wolno. Wymieniać tu można by było takie rzeczy pewnie cały dzień. Natomiast tymi najbardziej zauważalnymi, budzącymi wprost grozę na myśl, co mogło by przynieść nadmierne pozwolenie mu na jego "poznawanie świata" są: prąd, elektronika, ogień.

Moje dziecko jest zaskakujące tak bardzo oraz tak wszechstronnie poinformowane o działaniu tych zakazanych mu rzeczy, że nie sposób go odciągnąć od okazji ich lepszego poznawania. Wszystko zaczęło się od urodzin babci, gdzie Filip zdmuchnął świeczki na torcie. Czynność ta zachwyciła go dobitnie. Od tamtej pory za każdym razem gdy odwiedzaliśmy dziadków Filip szukał: świeczek, zapałek, zapalniczki, niesamowicie się przy tym frustrując.

To temat rzeka. Przeszliśmy z nim wiele nieprzyjemnych sytuacji gdyż ogień widać w wielu miejscach, nawet w TV, gdzie Filip podczas każdej reklamy, w której były świece, kominek itp. niesamowicie się irytował i szukał po domu świeczki do zapalenia. Przeszło mu to. Uff... było ciężko ale powoli się sprawa wyciszyła.
Nadeszła pora baterii!! Są niebezpieczne, mogą wybuchnąć. Niestety baterie są wszędzie. Zacznijmy od pilota do TV, który jest w niemal każdym domu, a co za tym idzie zawsze i wszędzie gdzie Filip się znajduje szuka pilota, by go rozbebeszyć z baterii. Po czym wkłada je w sposób odpowiedni i sprawdza, czy pilot działa. Potrafi robić to dziesiątki razy i się wcale nie nudzi. Jednak nie tylko z pilotem jest związana ta historia... a zabawki? W każdej świecącej, grającej pierdółce są baterie!
Frustracja bateriowa trwa cały czas, powoli się wyciszając...
Kolej na co? Prąd!! To "zabawka" idealna. Tylko idealna dla kogo? Chyba dla mnie żebym dostała zawału.Dla Filipa wszystkie wtyczki, gniazdka są po prostu najciekawszym zjawiskiem świata. Problem w tym, że niestety na bawienie się prądem nie możemy mu pozwolić i w konsekwencji dziecko nie czuje się spełnione, bo nie może poznać tego nieziemskiego wprost zjawiska. Co ze mnie za matka? Przecież powinnam pokazywać mu świat? ;) Co przeszliśmy z Filipem i jego obsesją na punkcie prądu, to wiemy tylko my... To zainteresowanie niestety się nie kończy i nie mam pojęcia ile razy jeszcze będzie walka o prąd ale ja już wysiadam.
I co? Nie ma czego dziecku wybaczać, tak?

No pewnie, w zasadzie to wszystko było by ok. Tylko niestety przy Filipciowym zapędzie do wyżej wymienionych rzeczy niestety odbywają się różnego rodzaju akcje przymusu kierowane na mamę, tatę, babcię, dziadka i wszystkich tych, którzy mu czegoś zabraniają. Wybaczam dziecku codziennie jego nieodpowiednie (nie złe) zachowania. Z racji tego, ze pięknie mówi, usłyszałam już wiele razy: "Nianiu, nie lubi mamy", dostałam nie raz kopniaka, czy
dostałam podrapana... tylko dlatego, ze moje dziecko nie dostało to, czego chciało. Wybaczam mu to codziennie, choć czasem
czuję taką złość. Najśmieszniejsze jest to, że nie jestem zła na niego, czy na siebie, ale na tą cholerną baterię, czy wtyczkę, jak
zawał, tak zwał. Czyha na moje dziecko tyle niebezpieczeństw, a jednocześnie są one dla niego pasjonujące. Jestem jednocześnie z niego taka dumna, że jest przecież taki mądry, ciekawy tego, co go otacza.

Oj, zanim dorośnie to będę mieć z nim przeboje ;).

Miś- prezent od Cioci Sandry na 2 urodziny Filipka.

Poduszka,kocyk, literka- Matka Polka Szyje

Podoba Wam się uroczy kocyk i podusia z fotografii?

Na hasło: "Czytelnik Ladymami"

możecie zrobić zakupy z 10% Rabatem u:

Matka Polka Szyje, jak widać bardzo zdolnej twórczyni takich cudowności :)

Dziękujemy bardzo za tak uroczy, wykonany z największą starannością prezent:). Jesteśmy zachwyceni.

Czytaj dalej

Share |

Dlaczego masz kochać swój kraj? Gdzie jest mój dom?

lifestyle 11:29:00

Dlaczego kocham swój kraj?

Z czasów dzieciństwa pamiętam, że oczywistym było dla mnie, że mój kraj Polska to najlepsze miejsce na świecie.
Spędzałam bardzo dużo czasu z babcią, dziadkiem oraz prababcią. To oni swoim codziennym zachowaniem, hartem ducha oraz okazywaniem innym w sposób zwyczajny, a zarazem tak wyjątkowy swojej sympatii ukazywali mi świat, w którym czułam się najukochańszą i najważniejszą istotą na świecie. Nie, nie byłam jakoś wielce rozpieszczona. Moje dzieciństwo było pewnie niezwykle podobne do każdego dziecka tamtych czasów. Jednak moje otoczenie uczyło mnie wówczas skromności i poszanowania dla innych i siebie.
Usłyszałam tak wiele historii, prawdziwych, przeżytych przez najstarsze osoby z mojej rodziny. Ich młodość, a także w niektórych przypadkach dzieciństwo to czas przypadający na II Wojnę Światową. Wiem, wielu z Was teraz powie, ze nie należy żyć przeszłością, a także, iż Polacy często "uśmiercają się", robiąc z siebie obywateli kraju cierpiącego katusze przez wiele lat.
Jednak nie o to dziś mi chodzi. Moi dziadkowie mieli to w oczach... ten blask, tą wdzięczność za to, że mogą oglądać mnie, jak dorastam, że mogą cieszyć się ze swych dzieci i innych wnuków. Dla nich tak proste kwestie, które niektórzy podsumują zdaniem "taka jest kolej rzeczy", miały zupełnie inny wymiar. Logicznym jest, że ludzie tamtych czasów są wdzięczni za to, że mogą cieszyć się sobą i swoimi potomkami, dlaczego? Bo nie raz dawno temu przepływała przez ich głowę myśl, że nie doczekają takich chwil, nie doczekają spokoju i naturalnego, codziennego życia, w wolnej ojczyźnie.
Pisząc ten post płaczę... nie jest to wymuszone. Tych parę słów, które tu czytasz wzięły się stąd, że dziś tak głęboko wspominam mojego dziadka, moją prababcię... których już nie ma...
Wiem, co powiesz... każdy z nas musi kiedyś odejść. Jednak nie w tym rzecz. Ciśnie mi się na serce to, co kiedyś budowali nasi dziadkowie, to czego pragnęli, a teraz jest to niszczone. Kocham Polskę, cholernie, jak najbliższą rodzinę! Kocham mój kraj! Kocham ludzi, którzy tu mieszkają! Kocham to, co wpoili mi moi najstarsi z rodziny!
Tak bardzo się cieszę, że Bóg postawił na mojej drodze takich ludzi, jakimi byli moi dziadkowie.
To dzięki nim widzę wiele rzeczy inaczej, niż ludzie w moim wieku i młodsi. Niesamowite poszanowanie dla drugiego człowieka, uśmiech w stronę rodaków oraz szereg obrazów spustoszenia, jakie zrobiła wojna, a przede wszystkim to, że pokój i szacunek dla wszystkich jest najważniejszym elementem kreującym rzeczywistość na całe nasze życie.
Nie mówmy o złych stronach tak strasznie. To, że w Polsce jest rasizm, każdy to wie. Jednak ustosunkujmy się do tego tak, jakby on sam w sobie nie był efektem, a powodem. Nic nie usprawiedliwia napiętnowania drugiego człowieka. Niech każdy w Polsce, naszym wspólnym kraju czuje się bezpiecznie i dobrze.
Przesyłam Wam dużo pozytywnej energii,którą przesyłajcie dalej i czujcie się w Polsce jak we własnym domu :)